Kokos, Dante, Michał

Poranek na Cyrli był mglisty, dżdżysty i rozświetlany tylko i wyłącznie jajecznicą serwowaną przez fenomenalną ekipę prowadzącą to ujmującemiejsce oraz retrospektywą wieczornego ogniska.

Chata górska Cyrla jest prywatnym schroniskiem i widać na każdym kroku dbałość o sam dom jak i wygodę gości. Kuchnia pod Makowicą jest na medal, a wielkość porcji spełnia wszelkie oczekiwania. Wędrowcom spóźnionym polecamy zatyczki do uszu, gdyż decydując się na tzw. „glebę” narażają się na czarowne, acz intensywne tykanie oraz odgłosy kukułek z imponującej kolekcji zegarów ściennych.

Chata Górska Cyrla

Ruszyliśmy w trasę na Halę Łabowską – czerwony szlak i główna trasa grzbietu Jaworzyny Krynickiej, do schroniska i szkoleń dla rowerzystów mieliśmy niecałe trzy godziny drogi. To wystarczyło, by deszcz ustał i przygotowania do szkoleń zaczęliśmy już w słonecznej aurze.

Na Hali Łabowskiej

Hala Łabowska to dawna polana do wypasu owiec, obecnie nieco mniejsza ze względu na częściowy powrót lasu. Całkowite zalesienie jest wstrzymywane – pozwala to zachować większą bioróżnorodność, jak i wspaniały widok. Samo schronisko mocno propaguje rowerową turystykę górską, spotkaliśmy tam autorów przewodnika „Beskid Sądecki i Sądecczyzna na rowerze”.

Dzięki zaś Serwisowi Rowerowemu u Żaby http://uzaby.pl/ wszyscy mogli spróbować jazdy na Fatach (rowerach o naprawdę dużych oponach!), rowerach górskich, posłuchać rad o dobieraniu ramy, serwisie i zapytać o wszystko co tylko w związku z rowerami może interesować.

Bikefitting

Dodatkowo dzięki fizjoterapeutce Weronice można było zapakować apteczkę na wypad rowerowy, zapoznać się z metodami na urazy świeże jak i te długoterminowe, nauczyć rozgrzewki przed sportową trasą na dwóch kółkach i posłuchać o tejpingu.

Po szkoleniach czekała nas jeszcze kilkugodzinna trasa do schroniska PTTK pod Jaworzyną Krynicką, gdzie dotarliśmy już po zmroku. Jednak mimo zmęczenia wieczór w schronisku był mocno sportowy – naprawdę rozpierała nas energia!

fotografie: Viktor Kukchytskyi i Paweł Gluza https://www.facebook.com/GluzmenTravels/

Wspólne manewry linowe ratowników Safe Water Safe Land i strażaków z GRS OSP Nowy Sącz. To były mocne ćwiczenia i tym bardziej zapadną nam w pamięci, że mieliśmy okazję trenować na jednym z najbardziej malowniczych mostów w Polsce. Trafić na niego można idąc z Życzanowa (inna pisownia Rzeczanowa) ścieżką przyrodniczą. Jest ona również zwana Szlakiem im. hrabiego Stadnickiego, o której to postaci warto dodać kilka słów. Zmarł w 1982 roku, mając równo 100 lat i to między innymi dzięki niemu, wędrując po szlakach pasma Jaworzyny Krynickiej i Beskidu Sądeckiego nadal możemy podziwiać pozostałości Puszczy Karpackiej. Wykształcony w Wiedniu Adam Stadnicki prowadził przed II wojną światową wyjątkowo nowoczesną gospodarkę leśną, był inicjatorem pierwszych rezerwatów na tym terenie oraz zachowania dużej różnorodności gatunkowej. Był wielkim przeciwnikiem rabunkowej wycinki. Może nie wszsycy wiedzą, ale monokultura świerka nie była naturalnym typem lasu na terenach obecnej Polski…

Wracając jednak do mostu – łączy on brzegi Głębokiego Jaru. Wąwóz wyżłobiony jest przez Potok Ż(Rz)yczanowski – niestety w źródłach funkcjonuje podwójna pisownia; momentami jego głębokość sięga kilkunastu metrów. Spacer wzdłuż koryta jest utrudniony, ale można podziwiać załomy wody z różnych miejsc szlaku i oczywiście z samego mostu.

My głównie podziwialiśmy je podczas zjazdów pionowych oraz przejazdów na tyrolce. Kilka godzin ćwiczeń mniej i bardziej zaawansowanych dodało energii wolontariuszom. Dla niektórych z nas były to pierwsze kroki z ratownictwem linowym, dla innych ćwiczenia utrwalające. Najmłodsza wolontariuszka – Matylda – lat 3 – zjechała wpięta w uprząż taty-ratownika, ustanawiając tym samym wiekowy rekord Mostu nad Głębokim Jarem.

fot. Paweł Gluza

A na koniec świetna, słoneczna i ciekawa trasa. Najpiękniejsze chwile zdarzają się nam niespodziewanie. Tym razem doświadczyliśmy niespodzianek wizualnych wędrując w stronę schroniska Cyrla. Trasa wiodła przez przeurocze sioła i leśne dukty, a widoki naprawdę zapierały dech w piersiach. Zobaczcie sami.

fot. Viktor Kulchytskyi