Żółta gorączka jest niebezpieczną chorobą wirusową przenoszoną przez komary z rodziny Aedes , Haemagogus lub Sabethes. Diagnostyka, szczególnie we wczesnych etapach, może być trudna a żółta febra mylona z innymi wirusami, jak malaria, denga, wirus zapalenia wątroby lub innych chorób a nawet z zatruciem. Przeciwciała gorączki mogą być wykryte w specjalistycznym badaniu krwi.

Przenoszenie choroby opisuje się w podziale na trzy podgrupy: dżungla – dotyczy ludzi w niej pracujących, gdy zakażone komary, żerujące na małpach infekują ludzi. Pośrednia podgrupa – komary żerujące zarówno w środowisku naturalnym, jak i w pobliżu gospodarstw domowych infekują i małpy, i ludzi. To jest częsty typ ogniska epidemii w Afryce. Trzeci – epidemie miejskie – ludzie zakażeni wirusem wprowadzają go na obszary gęsto zaludnione, z dużą liczbą niezaszczepionej populacji.

Wirus inkubuje przez 3 do 6 dni, po czym następuje infekcja. Pierwsza faza objawia się gorączką, bólem mięśni, pleców, głowy, dreszczami, utratą apetytu i nudnościami. Większość pacjentów wykazuje poprawę i objawy ustępują po kilku dniach. Niemniej – około 15% pacjentów w ciągu 24 godzin od początkowej remisji wchodzi w drugą, toksyczną fazę. Znów mamy do czynienia z wysoką gorączką oraz dysfunkcjami różnych systemów organizmu, m.in. dysfunkcje nerek. Bardzo szybko pojawia się żółty kolor skóry i źrenic. Pacjenci skarżą się na duży ból brzucha, wymiotują. Może pojawić się krwawienie z jamy ustnej, nosa, oczu i żołądka, następnie krew pojawia się w wymiocinach i kale. Ważne: połowa pacjentów toksycznej fazy umiera w ciągu 10 do 14 dni, reszta przeżywa i bez znacznego uszkodzenia narządów. Jest to niebezpieczna choroba i nie można jej w żadnym wypadku lekceważyć. Nie ma specyficznego leczenia – tylko leczenie podtrzymujące objawowe przeciw odwodnieniu, w razie niewydolności oddechowej i gorączki. Antybiotyki są stosowane w leczeniu ewentualnych towarzyszących zakażeń bakteryjnych.

Szczepionka – jest bezpieczna dla dzieci powyżej 9 miesięca życia, o w miarę przystępnej cenie, już pojedyncza dawka może zapewnić odporność na całe życie. Czasami potrzebna jest dawka przypominająca po 10 latach. Szczepienie odnotowywane jest przez lekarza w tzw „Yellow Book”. Jeśli planujecie podróże do Afryki lub poprzez Afrykę koniecznie należy się zaszczepić. Wymagana jest również w niektórych częściach Ameryki.

STAMARIL – produkowana przez Sanofi Pasteur – cena ca. € 50

YFbook

Pod koniec 2015 roku odnotowano wybuch choroby w Angoli, zakażenia rozprzestrzeniły się dość znacznie w całym kraju. Obecnie, w maju odnotowano ponad 2400 podejrzanych przypadków. Powiązano również przypadki w innych krajach z wybuchem choroby w Angoli. Demokratyczna Republika Konga – prawie 50 laboratoryjnie potwierdzonych przypadków, 60 uzasadnionych podejrzeń w Ugandzie. Ryzyko w Angoli jest wciąż wysokie, mimo dużej liczby szczepionych osób, zwłaszcza w obszarach trudno dostępnych i tych gęsto zaludnionych. Ze względu na transgraniczne działania gospodarcze i społeczne, przypadki żółtej febry w Kenii i Chinach zostały również powiązane z Angolą.

Obecny wybuch choroby w zachodniej Afryce podniósł na nowo obawy o globalną podaż i adekwatność zapasów szczepionki w przypadku dużej epidemii. Od marca do maja 2016 około 10 milionów dawek zostało przesunięte do Angoli z awaryjnych zapasów. Ogólny popyt na szczepionkę w celach profilaktycznych zwiększył się od ca. 5 milionów rocznie do ponad 60 milionów rocznie. Podczas gdy wytwarzanie szczepionki jest na poziomie około 35 milionów w ciągu roku.

Facebook Twitter Google Digg Reddit LinkedIn Pinterest StumbleUpon Email

Podróże kształcą, bawią, wciągają i wzbogacają. Niekiedy mogą nas wzbogacić w obce naszemu organizmowi patogeny… W jaki sposób można, należy, a czasem nawet koniecznie trzeba chronić się szczepieniami i jak skuteczna może być ta ochrona. Postaramy się przekazać w pigułce wiedzę przydatną przed przyjęciem ampułki

Nie ma już miejsc, do których nie zaglądaliby turyści, a podróże międzykontynentalne są codziennością. Oznacza to, że podróżują wszyscy, w różnym wieku i o zróżnicowanym stanie zdrowia. Ryzyko zachorowania, zakażenia lub zarażenia zależne jest o kilku podstawowych czynników:

  • stopień endemiczności danego regionu świata
  • ogólny stan zdrowia podróżnika (choroby przewlekłe, stan układu immunologicznego, stan układu termoregulacji, wiek, ciąża itp.)
  • długość pobytu
  • planowane czynności w odwiedzanym regionie świata (sporty: wspinaczka wysokogórska, nurkowanie, sporty ekstremalne)
  • podjęte działania ochronne

Szczepienia są jednym z elementów szeroko pojętych działań ochronnych. Jednak ze względu na to, że przedstawiają jeden z najdłuższych etapów przygotowawczych do wyjazdu lub wyprawy należy o nich pomyśleć odpowiednio wcześnie i zgłosić się do odpowiedniej instytucji lub lekarza medycyny podróży. Co więcej – niektóre ze szczepień muszą być powtórzone. Tym bardziej zachęcamy do konsultacji medycznej minimum 6 tygodni przed planowaną podróżą.

Lista szczepień, które mogą uratować nam zdrowie, a czasami nawet i życie nie jest wcale rozbudowana. Wobec tego, pomimo że szczepienia te nie należą do tanich, ich działanie jest wieloletnie, więc traktujmy je, jako bardzo dobrą inwestycję.

Przede wszystkim należy sprawdzić, jakie choroby występują w regionie, do którego się wybieramy. Następnie odpowiednio dobieramy do wyjazdu potrzebne szczepienia.

tabela choroby

Choroby tropikalne

  • Wirusowe zapalenie wątroby typu A (WZW A) – choroba układu pokarmowego, wywoływana przez wirusa zapalenia wątroby typu A. Może przebiegać bezobjawowo, ze średnim nasileniem albo mieć przebieg bardzo ciężki.
  • Wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW B) – ciężka choroba, wywoływana przez wirus zapalenia wątroby typu B. Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt skaleczonej skóry lub błon śluzowych z zarażoną wirusem krwią lub innymi wydzielinami.
  • Kleszczowe zapalenie mózgu – wirusowa choroba ośrodkowego układu nerwowego, wywoływana przez wirusy przenoszone przez kleszcze. Można się nią zarazić przez zakażonego kleszcza bądź niepasteryzowane produkty nabiałowe.
  • Cholera – ostra choroba przewodu pokarmowego, wywoływana przez bakterię Vibrio cholerae. Większość zakażeń przebiega bezobjawowo, forma łagodna charakteryzuje się wodnistą biegunką, natomiast w ciężkich przypadkach następuje obfita, wodnista biegunka z nudnościami i wymiotami prowadząca do odwodnienia. W ciężkich przypadkach odwodnienie to może prowadzić do śmierci.
  • Zakażenia meningokokowe – wywoływane przez bakterie Neisseria meningitidis. Większość przypadków choroby wywołana jest przez grupy serologiczne: A, B i C; rzadziej przez serotypy Y (obecne w Stanach Zjednoczonych) i X (Afryka, Europa, Stany Zjednoczone).
  • Wścieklizna – śmiertelna choroba zakaźna o ostrym przebiegu, wywoływana przez neurotropowe wirusy pochodzące z rodziny Rhabdoviridae. Do zarażenia dochodzi zwykle poprzez ugryzienie człowieka przez chore zwierzę, (które może nawet nie wykazywać oznak wścieklizny) oraz rzadziej poprzez przedostanie się wirusa przez uszkodzoną skórę czy błony śluzowe.
  • Żółta febra (żółta gorączka) – ciężka choroba, wywoływana przez wirus należący do rodziny Flaviviridae, zaliczany również do arbowirusów – czyli wirusów, roznoszonych przez stawonogi. Przenosi się na człowieka poprzez ukłucie przez zakażonego wirusem komara.
  • Tężec – ostra choroba, wywoływana przez bakterie Clostridium tetani, obecne w glebie. Do zakażenia dochodzi poprzez zanieczyszczenie rany ziemią, nawozem, kurzem lub innym ciałem obcym, zanieczyszczonym zarodnikami tężca.
  • Błonica – ostra bakteryjna choroba, wywoływana przez toksyczne szczepy Corynebacterium diphtheriae oraz Corynebacterium ulcerans. Szerzy się drogą kropelkową lub przez bezpośredni kontakt z chorym bądź nosicielem.
  • Poliomyelitis – znana również jako polio lub Choroba Heinego-Medina to choroba centralnego układu nerwowego, którą wywołuje wirus polio (serotyp 1, 2 i 3). Do zakażenia dochodzi głównie drogą pokarmową.
  • Dur brzuszny – ostra układowa choroba zakaźna, wywoływana przez pałeczkę duru brzusznego Salmonella typhi. Do zakażenia pałeczkami duru brzusznego dochodzi na drodze pokarmowej, przez spożycie zakażonej żywności lub wody, rzadziej w wyniku bezpośredniego kontaktu z osobą chorą lub nosicielem.
  • Malaria – groźna dla życia choroba pasożytnicza, przenoszoną przez komara widliszka. Zapobieganie malarii polega na unikaniu ukłuć tych owadów (repelenty, moskitiera) i stosowaniu profilaktycznych leków przeciwko tej chorobie.
  • Japońskie zapalenie mózgu – choroba wirusowa przenoszona przez komary z rodzaju Culex. Zakażenia u ludzi najczęściej są bezobjawowe. W przypadkach objawowych choroba może przebiegać łagodnie lub ciężko. Infekcje łagodne charakteryzują się gorączką, aseptycznym zapaleniem opon mózgowych i zapaleniem mózgu.

Inne choroby

Leptospiroza – choroba wywołana przez krętki Leptospira roznoszone przez zwierzęta domowe i dzikie. Choroba zakaźna, na którą narażeni są przede wszystkim górnicy, hydraulicy, pracownicy zatrudnieni przy oczyszczaniu kanałów, rolnicy, osoby kąpiące się w zanieczyszczonych zbiornikach wodnych oraz stykające się z odchodami zakażonych zwierząt. Źródłem zakażenia jest mocz chorych zwierząt. Do zakażenia dochodzi najczęściej przez  uszkodzoną skórę.

Ameboza – choroba pasożytnicza przewodu pokarmowego (pełzakowica), rzadziej wątroby, wywoływana przez pełzaka czerwonki. Do zarażenia dochodzi poprzez konsumpcję żywności lub wody zanieczyszczonej cystami, które są oporne na działanie chloru stosowanego w sieciach wodociągowych, mogą długo utrzymywać się na surowych owocach i warzywach. Patogen kosmopolityczny, częściej spotykany w krajach gorącej strefy klimatycznej o niskich standardach sanitarnych.

 

Lista dostępnych szczepień dla dzieci i dorosłych wyjeżdżających za granicę

tabela szczepienia

 

Słowniczek:

  • Szczepionka – produkt pochodzenia biologicznego zawierający antygen, wprowadzany do organizmu za pomocą igły, aerozolu lub doustnie, stymulujący układ odpornościowy organizmu do rozpoznania, jako obcy, niszczenia i wytworzenia pamięci poszczepiennej
  • Szczepienie – wprowadzenie do organizmu człowieka (lub zwierzęcia) preparatu, który uodparnia przeciw chorobie
  • Immunizacja – zwiększenie odporności immunologicznej organizmu na działanie czynników chorobotwórczych, uzyskane sztucznie w wyniku szczepień lub wstrzyknięcia surowicy odpornościowej
  • Zakażenie – (infekcja) to zaatakowanie, wniknięcie i rozwój zarazków w organizmie
  • Zarażenie – przedostanie się do organizmu patogenu ze środowiska w którym się rozmnażał
Facebook Twitter Google Digg Reddit LinkedIn Pinterest StumbleUpon Email